Tuesday 29 April 2014

Εκλογικά κόμματα - προτάσεις


Για άλλη μια φορά, μετά από μακρά σιγή, η θεία απ'το Σικάγο προτείνει ονομασίες νέων κομμάτων για όσους φιλόδοξους θέλουν να θέσουν υποψηφιότητα, αλλά δυστυχώς δεν τους εκφράζει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα.

Παραδοσιακές προτάσεις:
ΛΙΑΣΤΗ ΝΤΟΜΑΤΑ (ή ΛΙΑΣΤΗΝΤ πιο συνοπτικά)
ΝΤΑΚΟΣ (για τους Κρητικούς)
ΦΡΑΠΕΛΙΑ (για όσους θέλουν να διασπαστούν από την ΕΛΙΑ)
ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ
ΑΝΕΜΕΛΙΑ
ΑΣΤΑ.ΤΑ.ΜΑΛΛΙΑ (ή μαλλάκια σου, ανακατεμένα...)
ΓΚΛΙΤΣΑ
ΜΑΝΤΡΙ

Για όσους προτιμούν άλλα μέρη παραθερισμού απ'το ποτάμι:
ΒΟΥΝΟ
ΘΑΛΑΣΣΑ (προϋποθέτει χρήση γνωστής αποτριχωτικής κρέμας)
ΚΑΜΠΟΣ
ΠΟΛΗ
ΠΛΑΤΕΙΑ (με σλόγκαν το γνωστό "παμ'πλατεία;")
ΠΡΟΑΣΤΕΙΑ

Τέλος, για τους αριστερούς που θέλουν να παραπλανήσουν και να κλέψουν ψήφους από τη δεξιά:

ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ
(ακροδεξιό / φασιστικό κόμμα που υπόσχεται να καταστρέψει τη χώρα ώστε να ψηφιστεί, αλλά όταν βγει το γυρνάει και προς κακήν (;) τύχη των ψηφοφόρων του κάνει το ανάποδο)

Μπορείτε κι εσείς να προσθέσετε προτάσεις μέσω σχολίων, κατά βούλησιν.

Sunday 22 September 2013

Οι πατημασιές του στο βούτυρο...





Πρόσφατα είχα επισκέψεις. Ήρθανε που λέτε μάνα και αδερφή από Ελλάδα για να δούνε την καταπράσινη Αγγλία (κι εμένα φυσικά). Έτυχε λοιπόν και μια μέρα παράγγειλα ψώνια online.
«Μα καλά παιδί μου πως ψωνίζεις έτσι εξ αποστάσεως; Χωρίς να βλέπεις τι παίρνεις;» μου λέει. «Ξέρω βρε μαμά τι παίρνω, το’χω  ξαναδεί όταν είχα πάει στο κατάστημα.» «Και η ημερομηνία λήξης; Αν σου φέρουν κάτι που λήγει σύντομα, ψωμί για παράδειγμα, τι θα κάνεις;» λέει η ανήσυχη μάνα. «Στα βάζουν σε ξεχωριστή σακούλα αν λήγουν  σύντομα, κι αν δεν τα θες τα δίνεις πίσω στον οδηγό που στα’φερε!» Χαμογελάω. Σκέφτομαι πως αυτά που εδώ είναι καθημερινότητα, στην ελλάδα είναι ακόμη ανύπαρκτα μάλλον.

Τελοσπάντων, την επόμενη μέρα έρχονται τα ψώνια του σουπερμάρκετ. Τα παραλαμβάνω, ευχαριστώ τον άνθρωπο που τα έφερε, κι ανοίγω τις σακούλες μία μία ξεκινώντας από τα της κατάψυξης και τα του ψυγείου πρώτα. Τσεκάρω, καταμετρώ κι αποθηκεύω. Φτάνει λοιπόν η ώρα δύο σκορδοβούτυρων που παρήγγειλα και το ένα είναι στραπατσαρισμένο. Έχει κοπεί σ’ένα σημείο κάπου στη μέση το αλουμινόχαρτο της συσκευασίας και φαίνεται το περιεχόμενο. Ωπ λέω, μας την κάνανε! Ταχτοποιώ και τα υπόλοιπα και παίρνω τηλέφωνο στο σουπερμάρκετ / αποστολέα. «Γεια σας.» λέω, «Χαίρετε» μου απαντά. «Του ενός από τα δύο σκορδοβούτυρα η συσκευασία είναι ανοιγμένη κάπου στη μέση και φαίνεται το βούτυρο», συνεχίζω. «Α μας συγχωρείτε πάρα πολύ για το λάθος μας», μου απαντά ευγενέστατα. «Θα επιστρέψω αμέσως το κόστος του στην κάρτα με την οποία πληρώσατε». «Ευχαριστώ πολύ, χαίρετε». Όλα αυτά στα αγγλικά βεβαίως βεβαίως, διότι -όπως με πληροφορούν από το κοντρόλ, οι Άγγλοι δεν το κατέχουν το ελληνικό ακόμα!

Και τι γυρνάνε και μου λένε οι δικές μου;! Α, μωρέ τους ανθρώπους δεν έπρεπε να τους διαμαρτυρηθείς... και σιγά τώρα δε θα το πετάξουμε, μια χαρά τρώγεται. Και το άλλο «Δηλαδή το στραπατσαρισμένο δεν το πληρώσαμε τελικά;» Μα δεν πάτε καλά τους λέω... δηλαδή άμα πηγαίναμε στο σουπερμάρκετ και το βλέπαμε αυτό το στραπατσαρισμένο το βούτυρο θα το παίρναμε; Όχι, και πιθανως και κανένας άλλος στη θέση μας! Θα τους έμενε μέχρι να λήξει και θα το πετάγανε. Άρα γιατί να το πληρώσουμε αυτό που θα τους πήγαινε χαμένο ούτως ή άλλως και που εμείς δε θα το διαλέγαμε από το ράφι;  «Ναι, αλλά άμα ήταν εντάξει στο κατάστημα και στραπατσαρίστηκε στο δρόμο;» «Άκουστε να σας πω αγάπες μου», τους λέω.. «Αν είχα πάει στο κατάστημα, και είτε το ψώνιζα έτσι όπως ειναι και δεν το έβλεπα, είτε μου στραπατσαριζόταν κάπου στη μεταφορά, τότε θα ήταν δικό μου το λάθος και δεν θα είχα λόγο να διαμαρτηρηθώ. Με την ίδια λογική, εφόσον αυτοί το διάλεξαν, έβαλαν στις σακούλες, μετέφεραν και το έφεραν μέχρι την πόρτα μου, για ότι ζημιά πάθανε τα ψώνια μου αυτοί ευθύνονται και άρα αυτοί θα πρέπει και να την πληρώσουν».

Αμαν πια δηλαδή! Αυτή τη μαζοχιά των ελλήνων να θέλουν να πληρώνουν για τα λάθη των άλλων δεν την καταλαβαίνω... 

 Ή μήπως όσοι μένουν ακόμα στην Ελλάδα έχουν πεισθεί υποσυνήδητα πως για όλα τα λάθη του κόσμου πρέπει να φταίνε; Όπως τα δάνεια που πήραν κάποιοι προδότες στο όνομα της χώρας και τα φάγανε, όπως τις συμφωνίες που έγιναν στο όνομα της χώρας που δεν ευνοούν κανέναν έλληνα και όμως τις πληρώνει - και με το αίμα του καμιά φορά, όπως όλες αυτές τις κατηγορίες εις βάρος τους -του τεμπέλη και οπορτουνιστή- που ενώ ισχύουν για λίγους, σε καμιά περίτωση δε χαρακτηρίζουν όλους και δη αυτούς που τελικά πληρώνουν τη νύφη; Και τελικά μήπως αυτός είναι ακόμη ένας από τους ρόλους που παίζουν τα ΜΜΕ; Να πείθουν τον κοσμάκη ότι φταίει για τα δεινά που του επιβάλλονται;

Λέω μήπως... 


Υ.Γ. Αυτοί που ψήφισαν τους υπεύθυνους φταίνε και με το παραπάνω. Κι αυτοί που ψήφισαν Χρυσά Αυγά φταίνε που ξεθάρρεψαν τα καθάρματα και πίνουν το αίμα του κόσμου και κυριολεκτικά.

Friday 11 February 2011

Διανοητική τρομοκρατία: αυτοεκπληρούμενοι φόβοι

Φοβάμαι πως θα παχύνω. Αυτή η σκέψη με αγχώνει. Δεν αντέχω το στρες και χλαπακιάζω μια τούρτα σοκολάτα για να συνέλθω!

Φοβάμαι πως θ’αρρωστήσω. Τελικά αρρωσταίνω από το φόβο μου.

Φοβάμαι να βγω έξω τη νύχτα. Έτσι επιτρέπω στα κακοποιά στοιχεία να έχουν την πλειοψηφία τις νυχτερινές ώρες και τώρα πια και να θέλω δεν μπορώ να βγω έξω απ'το σπίτι μου μετά τις 9 το βράδυ.

Φοβάμαι μήπως χάσω τη δουλειά μου. Διότι -αν μη τι άλλο- μου προσφέρει «ασφάλεια». Κάνω τα αδύνατα δυνατά, δέχομαι περικοπές μισθού και υπερωρίες. Χάνω τον ύπνο μου και η κούρασή μου είναι εμφανής. Το αφεντικό μου ισχυρίζεται πως έχει πέσει η απόδοσή μου και τελικά χάνω τη δουλειά μου.

Φοβάμαι πως θα μου διαρρήξουν το σπίτι. Φέρνω κλειδαρά και βάζει κλειδαριές ασφαλείας. Ο κλέφτης της γειτονιάς, που ως τώρα αγνοούσε την ύπαρξή μου, το παίρνει μυρωδιά. Την επόμενη μέρα βρίσκω την πόρτα σπασμένη και το σπίτι άδειο.

Φοβάμαι πως θα πεινάσουν τα παιδιά μου. Εμαθα πως ο γείτονας έβαλε κλειδαριές ασφαλείας. Άρα θα έχει πράγματα αξίας. Μετά τη διάρρηξη όμως με συνέλαβαν και τώρα τα παιδιά μου πεινάνε. Ούτε για τσιγάρα δεν έχουν, να μου φέρουν στη στενή.

Φοβάμαι τη ζωή. Προσπαθώ να ξεφύγω και το ρίχνω στο ποτό. Παίρνω το αμάξι για μια παραλιακή βόλτα μπας και με ηρεμήσει το καθαρό αεράκι... είναι τόσο γαλήνια κάτω από το έδαφος. Μόνο που το φέρετρο μου πέφτει λίγο στενό. Κρίμα να μην μπορώ να διαμαρτηρηθώ.

Φοβάμαι τη ζωή. Προσπαθώ να ξεφύγω και το ρίχνω στα ναρκωτικά. Περασαν 20 χρόνια. Πού πήγαν; Και πού πήγαν οι φίλοι μου;

Monday 7 February 2011

Ήρθαν τα άγρια να φοβίσουν τα ήμερα! (στο τέλος θα φοβόμαστε και τη σκιά μας)


Μια φορά κι έναν καιρό - ναι, τόσο παλιά ήταν που μοιάζει πλέον με παραμύθι στη μνήμη - η φιλόλογός μου στο λύκειο μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα το φόβο. «Δεν ξέρω τι να γράψω», της λέω. «Και γιατί παρακαλώ Παπαδοπούλου παιδί μου;». «Διότι δεν ξέρω τι να γράψω. Δε φοβάμαι τίποτα», της είπα. Τελικά έγραψα ένα άκρως σαρκαστικό κείμενο περιγράφοντας διάφορα φανταστικά σενάρια για πράγματα που θα μπορούσα να φοβηθώ ή να με τρομάζουν, αλλά «προφανώς» κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε στην πραγματικότητα διότι ως γνωστόν ήμουν ατρόμητη από πάντα.


Και τα χρόνια πέρασαν, ίσως ωρίμασα (;) και τελοσπάντων τώρα πλέον βρέθηκε κάτι που με τρομάζει. Δεν είναι το σκοτάδι, τα φίδια, οι αράχνες και άλλα χαζά που κορόιδευα. Είναι οι άνθρωποι, ο τρόπος που έχουν εξελιχθεί οι κοινωνίες ανά το δυτικό κόσμο αλλά και γενικότερα. Όχι όλοι οι άνθρωποι, όχι. Μόνο αυτοί που προβάλλουν ιδεολογίες ξενοφοβικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές, κ.λ.π. ως «το σωστό και δίκαιο». Αυτοί που τους ακούν και κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά δείχνοντας ότι συμφωνούν. Το γεγονός ότι σιγά σιγά πάμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να αντί να είναι ντροπή να εκφράζει κάποιος τέτοιες απόψεις, είναι ντροπή να έχεις φιλ-ανθρωπικές, ειρηνικές σκέψεις και να τις εκφράζεις. Να υποστηρίζεις το δίκαιο του πολίτη. Μεγάλη ντροπή. Γιατί τότε χαρακτηρίζεσαι από κάποιους αριστερός και κομμουνιστής και αυτό όπως ξέρουμε είναι «κακό».


Καθημερινά συναντώ και συναναστρέφομαι με ανθρωπάκια (αναγκαστικά διότι τους βρίσκω στη δουλειά μου) τα οποία θεωρούν ότι «έτσι είναι». Αποδέχονται το κατεστημένο διότι αυτή είναι η μοίρα τους. Θεωρούν σωστό και δίκαιο το να δουλεύουν για ένα ψωρομισθό, ίσως γιατί δεν αξιολογούν τον εαυτό τους για παραπάνω. Κάνουν υπερωρίες τζάμπα και λένε δεν πειράζει, περνάμε κρίση. Να βοηθήσουμε την καημένη την εταιρία να ανακάμψει. Η καημένη η τράπεζα επίσης περνάει κρίση, διότι τα προβλεπόμενα κέρδη της για τη χρονιά ήταν 10 δισεκατομμύρια αλλά έβγαλε κέρδος μόνο 9 και άρα είναι μείον! Ακούνε τι λένε; Είναι μείον διότι την περασμένη χρονιά έβγαλε 8 και φέτος ήθελε 10, αλλά δεν της έκατσε της καημένης και περνάει μεγάλη κρίση.


Και τα ανθρωπάκια σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν πιο πολύ με τα ίδια χρήματα, χωρίς αύξηση για να ανακάμψει η οικονομία. Γιατί φοβούνται πως αν δεν το κάνουν θα χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά αυτό δεν το παραδέχεται κανείς. Προσποιούνται μόνο ότι κατανοούν την «κατάσταση» για να δείξουν πως έχουν θετική προσέγγιση μπροστά στα αφεντικά τους. Γυρίζουν στο σπίτι ή το διαμέρισμά τους και ανοίγουν την τηλεόραση. Βλέπουν τις ειδήσεις. Εγώ σταμάτησα εδώ και καιρό να παρακολουθώ τις ειδήσεις. Είμαι ευαίσθητη και δεν τις αντέχει ο οργανισμός μου. Ένας θαυμάσιος τρόπος για την κυβέρνηση και τις εταιρίες να κατευθύνουν αλλού τη σκέψη του πολίτη. Ο εχθρός σου δεν είμαστε εμείς - σου λένε - αλλά ο γείτονας, ο νέος, αυτός που φοράει τζάκετ με κουκούλα. Δε στο λένε έτσι απ'ευθείας, αλλά το εννοούν.


Παλιά δε μαθαίναμε όλα τα εγκλήματα. Τώρα ένα σωρό δολοφονίες, κλοπές, ειδεχθή εγκήματα παντού γύρω γύρω και στη μέση ο πολίτης μόνος να φαντάζεται τους δράστες να ορμάνε όλοι μαζί καταπάνω του. Είναι καταπνικτικό το συναίσθημα που γεννιέται και κάνει τους ανθρώπους να μη θέλουν να βγουν έξω ούτε καν για να πάνε στο περίπτερο. Που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί στο Λονδίνο δεν έχει περίπτερα. Έχει οφ-λάισενς (off-license), κάτι μικρομάγαζα σαν τα δικά μας μίκρά σούπερ μάρκετ. Και παρ'όλες τις νομικές διατάξεις που υποστηρίζουν τη διαφορετικότητα και απαγορεύουν το ρατσισμό σε διάφορα επίπεδα, π.χ. με βάση το χρώμα, την καταγωγή, την ηλικία, το εθνικιστικό κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου παίρνει ποστά του τύπου 20% στις ευρωεκλογές.


Όταν συζητούσα με συνάδελφο για τις πορείες των φοιτητών που καλούνται να πληρώσουν τα τριπλά δίδακτρα ανά έτος για να πάνε στο πανεπιστήμιο, και είπα ότι τους υποστηρίζω και πως δεν είναι οι διαδηλωτές που καίνε και καταστρέουν αλλά βαλτοί χούλιγκανς, μου είπε «αυτά που λες ακούγονται επικινδύνως αριστερά»! Ναι, χρησιμοποίησε τη λέξη επικυνδύνως. Σαν να ήταν επικίνδυνο να εκφράζει κάποιος αριστερές απόψεις και μάλιστα σε περιβάλλον εργασίας, και μάλλον εννοούσε ότι με βοηθάει με το να μου το θυμήσει διότι με συμπαθεί και να μην το ξανακάνω, για το καλό μου!


Δεν ταράχτηκα. Απογοητεύτηκα όμως γιατί και εγώ τον συμπαθούσα το συνάδελφο. Όχι όμως πλέον, διότι έχει δώσει κι άλλα παρόμοια δείγματα και στο δικό μου μυαλό δεν είναι παρά ένας γνωστός και πολλά πολλά δεν θέλω με την πάρτη του. Αν στην Αγγλία που υποτίθεται έχει βγει από την «κρίση» οι άνθρωποι φοβούνται πως θα χάσουν τη δουλειά τους, δε θέλω όυτε να φανταστώ τι γίνεται σε άλλες χώρες.


Και ενώ ξέρουμε που είναι το πρόβλημα, δεν τολμάμε να το αναγνωρίσουμε. Διότι εμείς τους ψηφίσαμε και φοβόμαστε να παραδεχτούμε το λάθος μας. Φοβόμαστε τόσο που το επαναλαμβάνουμε κάθε τρία με τέσσερα χρόνια.


Πρίν κάποια χρόνια, στην Αθήνα, μου επιτέθηκε ένας στο δρόμο. Απ'ό,τι κατάλαβα ήθελε να μου βουτήξει το τσαντάκι αλλά δεν τα κατάφερε. Μόλις με αρπαξε από πίσω, έβαλα μία φωνή που ακούστηκε σε ακτίνα δύο τετραγώνων. Ο έπίδοξος ληστής τρόμαξε, έκανε μια τελυταία προσπάθεια τραβώντας το τσαντάκι μπας και σπάσει το κορδόνι και έφυγε τρέχοντας καθώς έπεφτα στο πεζοδρόμιο. Τους νόμιμους ληστές, αυτούς που είτε τους ψηφίζουμε είτε τους στηρίζουμε οικονομικά με το να δουλεύουμε γι'αυτούς ή με το να έχουμε λογαριασμό στην τράπεζά τους ή με το να αγοράζουμε τα προϊόντα τους γιατί τους αφήνουμε να μας κλέβουν; Γιατί δε φωνάζουμε; Όλοι μαζί, όχι ο καθένας με την οργανωσούλα του ή το γκρουπ του. Όταν γίνεται απεργία να απεργούν όλοι. Όχι μόνο οι οδηγοί λεωφορίων, όχι μόνο οι καθηγητές, όχι μόνο οι αστυνομικοί. Όλοι. Μαζί. Πορεία. Και οι συνταξιούχοι και οι φοιτητές και οι μαθητές. Μαζί. Όλοι. Μπορούμε; Μπορούμε. Τότε γιατί δε φωνάζουμε;



Υ.Γ. Το επίθετο που αναφέρεται στην αρχή είναι φανταστικό για ευνόητους λόγους. Βλέπετε, φοβάμαι να αποκαλύψω την πραγματική μου ταυτότητα. Να που φτάσαμε...
Υ.Γ. 2 Άργησα να γράψω το άρθρο μου και φοβάμαι ότι θα μου την πούνε.. ;)

Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της «Ημέρας ενάντια στο φόβο». Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/

Tuesday 10 July 2007

Αργήσαμε κι ας μας περιμένατε...

Πολλά συνέβησαν από το τελευταίο post. Η θεία δεν έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, το μόνο που κατάφερε ήταν να γράψει ένα σατυρικό παραμύθι εμπνευσμένο από τις φιλότιμες προσπάθειες του φίλτατου funel και του τάγματος των ιπποτών του, να ξεσκεπάσουν κάποιον που εν γνώση του εκμεταλλεύεται το φτωχό κοσμάκη. Γιατί μόνο όσοι έχουν ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι, σε οποιαδήποτε ανταμοιβή για τους κόπους τους, για να συνεχίσουν να ζουν, για να έχει νόημα, μόνο αυτοί μπορούν να πιστέψουν και τα πιο παράλογα γιατί ΘΕΛΟΥΝ να τα πιστέψουν. Γιατί το ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ να τα πιστέψουν. Και το αποτέλεσμα είναι πως και λογικοί άνθρωποι να ήταν κάποτε, με την πλύση εγκεφάλου από τον Μεγάλο Μανιτού Δημοσθένη Λιακόπουλο στο τέλος παραλογίζονται. Αυτός ο "άνθρωπος", είναι εγκληματίας και φέρει προσωπική ευθύνη για την αύξηση των ασθενών που εισάγονται στο Δαφνί από τότε που ξεκίνησε τις "εκ-πομπές" του. Και δυστυχώς πολύ περισσότεροι είναι αυτοί που κυκλοφορούν ελεύθεροι. Εκτός κι αν θέλει να μας πει ο "κύριος" Λιακόπουλος ότι τα πιστεύει αυτά που λέει κι ότι τα διαβάζει τα "βιβλία" πριν τα προτείνει στο κοινό του, οπότε και χρήζει ο ίδιος ιατρικής βοηθείας.

Δυστυχώς η θεία δεν ανακατεύτηκε με τα δρώμενα ούτε όσο θα ήθελε, ούτε όσο θα έπρεπε. Και γύρισε πίσω στο Σικάγο. Και την έπνιξε η ρουτίνα της καθημερινότητας. Έμαθε λοιπόν πρόσφατα η θεία, ότι το blog της έμπνευσής της κλείνει και έσπευσε να δει τι συμβαίνει. Τώρα που η θεία είναι στον πάγκο περιμένοντας το επόμενο project και έχει χρόνο (κοινώς πληρώνεται για να είναι αργόσχολη μέχρι να της βρει η εταιρεία την επόμενη δουλειά), υπόσχεται να προσπαθήσει να ανεβάσει και κανένα post γιατί το παρά-άφησε ν'αρμενίζει μόνο του το blog της.

Τον υπότιτλο δεν τον βγάζει για να θυμάται το λόγο που άνοιξε αυτό το blog.

Monday 26 March 2007

Ένα σύγχρονο παραμύθι - Ο κακός ο Λιακο και η κοκκινομπλουζίτσα

( Για να ακούσετε το post πατήστε εδώ:
powered by ODEO )

Μια φορά κι έναν καιρό, ήτανε μια κοπέλα που της άρεσε πάρα πολύ το κόκκινο χρώμα, γιατί όπως έλεγε, είναι χρώμα ζωηρό που δίνει ζωντάνια.

Από την κορφή ως τα νύχια λοιπόν, φορούσε κόκκινα. Κόκκινα μαλλιά, κόκκινα παππούτσια, κόκκινα παντελόνια, κόκκινα καλσόν, κόκκινα εσώρουχα και σήμα κατατεθέν της, η κόκκινή της μπλούζα. Γι' αυτό και άλλωστε οι φίλοι της, την φώναζαν κοκκινομπλουζίτσα.

Μια μέρα, η κοκκινομπλουζίτσα άνοιξε την τηλεόραση, κι επειδή δεν εύρισκε κάτι ενδιαφέρον να δει, έκανε ζάπινγκ... ώσπου ξαφνικά, μέσα στο απέραντο δάσος των καναλιών της τηλεόρασης, να σου και ξεπετιέται ο κακός ο Λιάκο! Η κοκκινομπλουζίτσα τρόμαξε και σχεδόν πετάχτηκε από τον καναπέ! "Τι ειν' τούτο;" σκέφτηκε και καθηλώθηκε μπας και καταλάβει τι στο καλό ήταν αυτό που έβλεπε.

Ο κακός ο Λιάκο συνέχιζε να μιλάει για πακέτα, κοσμοσφαίρες, τεριρέμ, τέσλα, τακλαμακάν, αντιβαρυντικά όπλα, μια λευκή πυραμίδα, κουλτουριαραίους ιλλουμινάτι, κινέζους, για τον Πούτιν, την Αγιά Σοφιά, το Τραχώνι, ενα μικρό Γιαννάκη, το Άγιο όρος, το μετρέγια, το σύμβολο των ΕΛ, τους αεροδιαδρόμους, το Περού, τους κοσμοδιαδρόμους, το πρόσωπο στον Άρη, το συριακό γονίδιο, το ηχώρ, τον Κολοκοτρώνη, τους Σπαρτιάτες, το σακέτο πακέτο, τον κηπουρό, τα υπερόπλα, τα τουπόλεφ και να κουνάει επιτακτικά το δάχτυλό του σα να λέει, "Μην τυχόν και αλλάξεις κανάλι, μην τυχόν και το κουνήσεις ρούπι γιατί θα σε φάω!".

Η κοκκινομπλουζίτσα τρόμαξε ακόμα περισσότερο και άρχισε να αναρωτιέται, "Γιατί ο Λιακο έχει τόσο μεγάλα μάτια;" και αυτός σαν να την είχε ακούσει απάντησε απ'την τηλεόραση, "Για να σε βλέπω καλύτερα!". "Αχού..." σκέφτηκε η κοκκινομπλουζίτσα, "τώρα διαβάζει και τη σκέψη μου... και γιατί άραγε έχει τόόσο μεγάλα αυτιά;". "Για να σε ακούω καλύτερα!!" ηρθε αμέσως η απάντηση απο την tv. "Α...μάάλιστα.. αλλά γιατί έχει τοσο μεγάλη μύτη;". "Για να μυρίζομαι τους κουλτουριαραίους ιλλουμινάτι καλύτερα!!", απάντησε. "Πώ, πώ..." σκέφτηκε η κοκκινομπλουζίτσα... "ναι αλλά γιατί έχεις τοσο μεγάλο στόμα; " είπε δυνατά πλέον σίγουρη οτι ο Λιακο θα την άκουγε και δεν έκανε λάθος αφού η απάντηση ήρθε αμέσως, "Για να λεω όλες αυτες τις μπουρδολογίες καλύτερα! Για να μπορώ να εκσφενδονίζω ολα αυτα τα απίθανα μαργαριτάρια! Για να μοιράζω σαβουροπακέτα σε όλο τον κόσμο! Και για να σε φάω καλύτερα!!! Μουαχαχαχα χαχα χααα!".

Με μια κίνηση, η κοκκινομπλουζίτσα έκλεισε την τηλεόραση κάτασπρη απ'την τρομάρα της και ορκίστηκε ποτέ πια να μην βάλει αυτό το κανάλι. Έτσι, έστω και για λίγο, γλίτωσε απο τον κακό το Λιακο αλλά δυστυχώς τα βάσανά της δεν τελείωσαν εκεί. Ξαφνικά, ο Λιακο άρχισε να εμφανίζεται και σε άλλα κανάλια τα οποία επίσης άρχισε να αποφεύγει η κοκκινομπλουζίτσα. Με τον καιρό όμως άρχισαν να τον καλούν και άλλα κανάλια στις ειδήσεις! Η κοκκινομπλουζίτσα πανικοβλήθηκε.

"Μα σε τι κόσμο ζω;" σκέφτηκε. Οι ναζιστές, εθνικιστές και ρατσιστές όλο αυξάνονται και πληθύνονται, ο κακός ο Λιακο όλο και περισσότερο βγαίνει στη δημοσιότητα και υπάρχουν άνθρωποι που τον ακούνε και συμφωνούν μαζί του, και δεν υπάρχει κανείς να αντιστέκεται σ' ολη αυτή την παράνοια;".

Η κοκκινομπλουζίτσα απογοητευμένη μπήκε στο internet, το αγαπημένο της και το μόνο πλέον σοβαρό μέσο ενημέρωσης και άρχισε να ψάχνει. Και εκεί που έψαχνε, βρήκε ενα μικρό γαλατικό χωριό στον κόσμο των blog, που ακόμα αντιστεκόταν στη διαφθορά και τη βλακεία και σατύριζε τον φοβερό και τρομερό κακό Λιακο που τόσο την είχε τρομάξει την καημενούλα.

Ο funELix, πρωτοστάτης αυτής της μικρής ομάδας, ήταν επιτέλους ένα πρόσωπο που συμφωνούσε μαζί της. Και φυσικά δεν ήταν ο μόνος. Ένα σωρό άλλοι μικροί blogάδες έμπεναν και σχολίαζαν και όλοι μαζί ενωμένοι αντιδρούσαν στον κακό το Λιακο που είχε ήδη φάει τη γιαγιά τους και τώρα είχε στόχο και αυτούς τους ίδιους.

Έτσι, η κοκκινομπλουζίτσα δεν άνοιξε ποτέ ξανά την τηλεόραση και ελπίζουμε ότι και η γιαγιά της καταλάβε το λάθος της και όλοι μαζί έβαλαν το ζουρλομανδία που τόσο πολύ του άξιζε στον Λιακο, ο οποίος έλαβε επιτέλους την ιατρική φροντίδα που χρειαζόταν, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!!!

ΣΗΜ. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα έχουν απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα, δυστυχώς. Καιρός να ξυπνήσουμε!