Friday 11 February 2011

Διανοητική τρομοκρατία: αυτοεκπληρούμενοι φόβοι

Φοβάμαι πως θα παχύνω. Αυτή η σκέψη με αγχώνει. Δεν αντέχω το στρες και χλαπακιάζω μια τούρτα σοκολάτα για να συνέλθω!

Φοβάμαι πως θ’αρρωστήσω. Τελικά αρρωσταίνω από το φόβο μου.

Φοβάμαι να βγω έξω τη νύχτα. Έτσι επιτρέπω στα κακοποιά στοιχεία να έχουν την πλειοψηφία τις νυχτερινές ώρες και τώρα πια και να θέλω δεν μπορώ να βγω έξω απ'το σπίτι μου μετά τις 9 το βράδυ.

Φοβάμαι μήπως χάσω τη δουλειά μου. Διότι -αν μη τι άλλο- μου προσφέρει «ασφάλεια». Κάνω τα αδύνατα δυνατά, δέχομαι περικοπές μισθού και υπερωρίες. Χάνω τον ύπνο μου και η κούρασή μου είναι εμφανής. Το αφεντικό μου ισχυρίζεται πως έχει πέσει η απόδοσή μου και τελικά χάνω τη δουλειά μου.

Φοβάμαι πως θα μου διαρρήξουν το σπίτι. Φέρνω κλειδαρά και βάζει κλειδαριές ασφαλείας. Ο κλέφτης της γειτονιάς, που ως τώρα αγνοούσε την ύπαρξή μου, το παίρνει μυρωδιά. Την επόμενη μέρα βρίσκω την πόρτα σπασμένη και το σπίτι άδειο.

Φοβάμαι πως θα πεινάσουν τα παιδιά μου. Εμαθα πως ο γείτονας έβαλε κλειδαριές ασφαλείας. Άρα θα έχει πράγματα αξίας. Μετά τη διάρρηξη όμως με συνέλαβαν και τώρα τα παιδιά μου πεινάνε. Ούτε για τσιγάρα δεν έχουν, να μου φέρουν στη στενή.

Φοβάμαι τη ζωή. Προσπαθώ να ξεφύγω και το ρίχνω στο ποτό. Παίρνω το αμάξι για μια παραλιακή βόλτα μπας και με ηρεμήσει το καθαρό αεράκι... είναι τόσο γαλήνια κάτω από το έδαφος. Μόνο που το φέρετρο μου πέφτει λίγο στενό. Κρίμα να μην μπορώ να διαμαρτηρηθώ.

Φοβάμαι τη ζωή. Προσπαθώ να ξεφύγω και το ρίχνω στα ναρκωτικά. Περασαν 20 χρόνια. Πού πήγαν; Και πού πήγαν οι φίλοι μου;

No comments: