Αργήσαμε κι ας μας περιμένατε...

Πολλά συνέβησαν από το τελευταίο post. Η θεία δεν έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, το μόνο που κατάφερε ήταν να γράψει ένα σατυρικό παραμύθι εμπνευσμένο από τις φιλότιμες προσπάθειες του φίλτατου funel και του τάγματος των ιπποτών του, να ξεσκεπάσουν κάποιον που εν γνώση του εκμεταλλεύεται το φτωχό κοσμάκη. Γιατί μόνο όσοι έχουν ανάγκη να πιστεύουν σε κάτι, σε οποιαδήποτε ανταμοιβή για τους κόπους τους, για να συνεχίσουν να ζουν, για να έχει νόημα, μόνο αυτοί μπορούν να πιστέψουν και τα πιο παράλογα γιατί ΘΕΛΟΥΝ να τα πιστέψουν. Γιατί το ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ να τα πιστέψουν. Και το αποτέλεσμα είναι πως και λογικοί άνθρωποι να ήταν κάποτε, με την πλύση εγκεφάλου από τον Μεγάλο Μανιτού Δημοσθένη Λιακόπουλο στο τέλος παραλογίζονται. Αυτός ο "άνθρωπος", είναι εγκληματίας και φέρει προσωπική ευθύνη για την αύξηση των ασθενών που εισάγονται στο Δαφνί από τότε που ξεκίνησε τις "εκ-πομπές" του. Και δυστυχώς πολύ περισσότεροι είναι αυτοί που κυκλοφορούν ελεύθεροι. Εκτός κι αν θέλει να μας πει ο "κύριος" Λιακόπουλος ότι τα πιστεύει αυτά που λέει κι ότι τα διαβάζει τα "βιβλία" πριν τα προτείνει στο κοινό του, οπότε και χρήζει ο ίδιος ιατρικής βοηθείας.

Δυστυχώς η θεία δεν ανακατεύτηκε με τα δρώμενα ούτε όσο θα ήθελε, ούτε όσο θα έπρεπε. Και γύρισε πίσω στο Σικάγο. Και την έπνιξε η ρουτίνα της καθημερινότητας. Έμαθε λοιπόν πρόσφατα η θεία, ότι το blog της έμπνευσής της κλείνει και έσπευσε να δει τι συμβαίνει. Τώρα που η θεία είναι στον πάγκο περιμένοντας το επόμενο project και έχει χρόνο (κοινώς πληρώνεται για να είναι αργόσχολη μέχρι να της βρει η εταιρεία την επόμενη δουλειά), υπόσχεται να προσπαθήσει να ανεβάσει και κανένα post γιατί το παρά-άφησε ν'αρμενίζει μόνο του το blog της.

Τον υπότιτλο δεν τον βγάζει για να θυμάται το λόγο που άνοιξε αυτό το blog.