Μια φορά κι έναν καιρό - ναι, τόσο παλιά ήταν που μοιάζει πλέον με παραμύθι στη μνήμη - η φιλόλογός μου στο λύκειο μας ζήτησε να γράψουμε έκθεση με θέμα το φόβο. «Δεν ξέρω τι να γράψω», της λέω. «Και γιατί παρακαλώ Παπαδοπούλου παιδί μου;». «Διότι δεν ξέρω τι να γράψω. Δε φοβάμαι τίποτα», της είπα. Τελικά έγραψα ένα άκρως σαρκαστικό κείμενο περιγράφοντας διάφορα φανταστικά σενάρια για πράγματα που θα μπορούσα να φοβηθώ ή να με τρομάζουν, αλλά «προφανώς» κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε στην πραγματικότητα διότι ως γνωστόν ήμουν ατρόμητη από πάντα.
Και τα χρόνια πέρασαν, ίσως ωρίμασα (;) και τελοσπάντων τώρα πλέον βρέθηκε κάτι που με τρομάζει. Δεν είναι το σκοτάδι, τα φίδια, οι αράχνες και άλλα χαζά που κορόιδευα. Είναι οι άνθρωποι, ο τρόπος που έχουν εξελιχθεί οι κοινωνίες ανά το δυτικό κόσμο αλλά και γενικότερα. Όχι όλοι οι άνθρωποι, όχι. Μόνο αυτοί που προβάλλουν ιδεολογίες ξενοφοβικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές, κ.λ.π. ως «το σωστό και δίκαιο». Αυτοί που τους ακούν και κουνάνε το κεφάλι συγκαταβατικά δείχνοντας ότι συμφωνούν. Το γεγονός ότι σιγά σιγά πάμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να αντί να είναι ντροπή να εκφράζει κάποιος τέτοιες απόψεις, είναι ντροπή να έχεις φιλ-ανθρωπικές, ειρηνικές σκέψεις και να τις εκφράζεις. Να υποστηρίζεις το δίκαιο του πολίτη. Μεγάλη ντροπή. Γιατί τότε χαρακτηρίζεσαι από κάποιους αριστερός και κομμουνιστής και αυτό όπως ξέρουμε είναι «κακό».
Καθημερινά συναντώ και συναναστρέφομαι με ανθρωπάκια (αναγκαστικά διότι τους βρίσκω στη δουλειά μου) τα οποία θεωρούν ότι «έτσι είναι». Αποδέχονται το κατεστημένο διότι αυτή είναι η μοίρα τους. Θεωρούν σωστό και δίκαιο το να δουλεύουν για ένα ψωρομισθό, ίσως γιατί δεν αξιολογούν τον εαυτό τους για παραπάνω. Κάνουν υπερωρίες τζάμπα και λένε δεν πειράζει, περνάμε κρίση. Να βοηθήσουμε την καημένη την εταιρία να ανακάμψει. Η καημένη η τράπεζα επίσης περνάει κρίση, διότι τα προβλεπόμενα κέρδη της για τη χρονιά ήταν 10 δισεκατομμύρια αλλά έβγαλε κέρδος μόνο 9 και άρα είναι μείον! Ακούνε τι λένε; Είναι μείον διότι την περασμένη χρονιά έβγαλε 8 και φέτος ήθελε 10, αλλά δεν της έκατσε της καημένης και περνάει μεγάλη κρίση.
Και τα ανθρωπάκια σκύβουν το κεφάλι και δουλεύουν πιο πολύ με τα ίδια χρήματα, χωρίς αύξηση για να ανακάμψει η οικονομία. Γιατί φοβούνται πως αν δεν το κάνουν θα χάσουν τη δουλειά τους. Αλλά αυτό δεν το παραδέχεται κανείς. Προσποιούνται μόνο ότι κατανοούν την «κατάσταση» για να δείξουν πως έχουν θετική προσέγγιση μπροστά στα αφεντικά τους. Γυρίζουν στο σπίτι ή το διαμέρισμά τους και ανοίγουν την τηλεόραση. Βλέπουν τις ειδήσεις. Εγώ σταμάτησα εδώ και καιρό να παρακολουθώ τις ειδήσεις. Είμαι ευαίσθητη και δεν τις αντέχει ο οργανισμός μου. Ένας θαυμάσιος τρόπος για την κυβέρνηση και τις εταιρίες να κατευθύνουν αλλού τη σκέψη του πολίτη. Ο εχθρός σου δεν είμαστε εμείς - σου λένε - αλλά ο γείτονας, ο νέος, αυτός που φοράει τζάκετ με κουκούλα. Δε στο λένε έτσι απ'ευθείας, αλλά το εννοούν.
Παλιά δε μαθαίναμε όλα τα εγκλήματα. Τώρα ένα σωρό δολοφονίες, κλοπές, ειδεχθή εγκήματα παντού γύρω γύρω και στη μέση ο πολίτης μόνος να φαντάζεται τους δράστες να ορμάνε όλοι μαζί καταπάνω του. Είναι καταπνικτικό το συναίσθημα που γεννιέται και κάνει τους ανθρώπους να μη θέλουν να βγουν έξω ούτε καν για να πάνε στο περίπτερο. Που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί στο Λονδίνο δεν έχει περίπτερα. Έχει οφ-λάισενς (off-license), κάτι μικρομάγαζα σαν τα δικά μας μίκρά σούπερ μάρκετ. Και παρ'όλες τις νομικές διατάξεις που υποστηρίζουν τη διαφορετικότητα και απαγορεύουν το ρατσισμό σε διάφορα επίπεδα, π.χ. με βάση το χρώμα, την καταγωγή, την ηλικία, το εθνικιστικό κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου παίρνει ποστά του τύπου 20% στις ευρωεκλογές.
Όταν συζητούσα με συνάδελφο για τις πορείες των φοιτητών που καλούνται να πληρώσουν τα τριπλά δίδακτρα ανά έτος για να πάνε στο πανεπιστήμιο, και είπα ότι τους υποστηρίζω και πως δεν είναι οι διαδηλωτές που καίνε και καταστρέουν αλλά βαλτοί χούλιγκανς, μου είπε «αυτά που λες ακούγονται επικινδύνως αριστερά»! Ναι, χρησιμοποίησε τη λέξη επικυνδύνως. Σαν να ήταν επικίνδυνο να εκφράζει κάποιος αριστερές απόψεις και μάλιστα σε περιβάλλον εργασίας, και μάλλον εννοούσε ότι με βοηθάει με το να μου το θυμήσει διότι με συμπαθεί και να μην το ξανακάνω, για το καλό μου!
Δεν ταράχτηκα. Απογοητεύτηκα όμως γιατί και εγώ τον συμπαθούσα το συνάδελφο. Όχι όμως πλέον, διότι έχει δώσει κι άλλα παρόμοια δείγματα και στο δικό μου μυαλό δεν είναι παρά ένας γνωστός και πολλά πολλά δεν θέλω με την πάρτη του. Αν στην Αγγλία που υποτίθεται έχει βγει από την «κρίση» οι άνθρωποι φοβούνται πως θα χάσουν τη δουλειά τους, δε θέλω όυτε να φανταστώ τι γίνεται σε άλλες χώρες.
Και ενώ ξέρουμε που είναι το πρόβλημα, δεν τολμάμε να το αναγνωρίσουμε. Διότι εμείς τους ψηφίσαμε και φοβόμαστε να παραδεχτούμε το λάθος μας. Φοβόμαστε τόσο που το επαναλαμβάνουμε κάθε τρία με τέσσερα χρόνια.
Πρίν κάποια χρόνια, στην Αθήνα, μου επιτέθηκε ένας στο δρόμο. Απ'ό,τι κατάλαβα ήθελε να μου βουτήξει το τσαντάκι αλλά δεν τα κατάφερε. Μόλις με αρπαξε από πίσω, έβαλα μία φωνή που ακούστηκε σε ακτίνα δύο τετραγώνων. Ο έπίδοξος ληστής τρόμαξε, έκανε μια τελυταία προσπάθεια τραβώντας το τσαντάκι μπας και σπάσει το κορδόνι και έφυγε τρέχοντας καθώς έπεφτα στο πεζοδρόμιο. Τους νόμιμους ληστές, αυτούς που είτε τους ψηφίζουμε είτε τους στηρίζουμε οικονομικά με το να δουλεύουμε γι'αυτούς ή με το να έχουμε λογαριασμό στην τράπεζά τους ή με το να αγοράζουμε τα προϊόντα τους γιατί τους αφήνουμε να μας κλέβουν; Γιατί δε φωνάζουμε; Όλοι μαζί, όχι ο καθένας με την οργανωσούλα του ή το γκρουπ του. Όταν γίνεται απεργία να απεργούν όλοι. Όχι μόνο οι οδηγοί λεωφορίων, όχι μόνο οι καθηγητές, όχι μόνο οι αστυνομικοί. Όλοι. Μαζί. Πορεία. Και οι συνταξιούχοι και οι φοιτητές και οι μαθητές. Μαζί. Όλοι. Μπορούμε; Μπορούμε. Τότε γιατί δε φωνάζουμε;
Υ.Γ. Το επίθετο που αναφέρεται στην αρχή είναι φανταστικό για ευνόητους λόγους. Βλέπετε, φοβάμαι να αποκαλύψω την πραγματική μου ταυτότητα. Να που φτάσαμε...
Υ.Γ. 2 Άργησα να γράψω το άρθρο μου και φοβάμαι ότι θα μου την πούνε.. ;)
Το ποστ αυτό έχει γραφτεί στα πλαίσια της «Ημέρας ενάντια στο φόβο». Δείτε περισσότερα εδώ: http://grfear.blogspot.com/
